Yeniçeriler: Osmanlı İmparatorluğunun Gözde Savaşçıları from Turgut Can's blog

​Askeri tarih, normal ordudan farklı olan gözde savaşçı gruplarının hikayeleriyle doludur. Savaşta kendilerini kanıtlamış olağanüstü savaşçılar. 

 

Bu gruplar özel görevlere çağrıldı. En iyinin en iyisi olma ününe sahiptiler ve dünya çapında tanındılar. Düşmanlarına korku saldılar. 

 

Örnekler, yılmaz Romalı Centurion'lardan ve Spartalı savaşçılardan, Navy SEALS ve Delta Force gibi günümüzün seçkin askeri gruplarına kadar uzanmaktadır. 

 

Bu efsanevi gruplar arasında Osmanlı Yeniçerileri, tarihin en korkulan ve saygı duyulan askeri güçlerinden biri olarak öne çıkıyor. Onlar sadece çok yetenekli savaşçılar değil aynı zamanda bilim, tarih ve edebiyat gibi diğer alanlarda da eğitilmiş ve eğitilmişlerdi. 

 

Bu yazımızda Yeniçerilerin büyüleyici tarihini ve günümüzde askeri eğitimde bıraktıkları izi inceleyeceğiz. 

Not:  Sol üst köşede Richard Knötel'in Osmanlı İmparatorluğu'ndaki Yeniçerileri'nin resmini görmektesiniz.

 

 

Yeniçerilerin Tarihi

Türkçede Yeniçeri olarak bilinen Yeniçerilerin kökenleri Osmanlı İmparatorluğu'nun ilk yıllarına kadar uzanabilmektedir. 14. yüzyılın sonlarında Sultan I. Murad döneminde kurulmuştur.

 

Yeniçeriler başlangıçta köleleştirilmiş Hıristiyan gençlerden oluşan küçük ve seçkin bir güçtü. Devşirme olarak bilinen bu genç askerler, imparatorluğun Hıristiyan topraklarından alınıp İslam'a geçirildi ve askerlik için eğitildi.

 

Başlangıçta Sultan'ın kişisel korumaları olarak yaratılan Yeniçeriler, hızla önemli siyasi nüfuza sahip güçlü bir askeri güce dönüştü. Rolleri geleneksel piyadelerin çok üstüne çıktı. Osmanlı sınırları içinde ve dışında çeşitli seferlerde kullanılan çok yönlü bir güç haline geldiler.

 

Yeniçeriler, Osmanlı tarihi boyunca pek çok önemli olayda önemli bir rol oynadılar. Dikkate değer bir örnek, 1453'te Konstantinopolis'in ele geçirilmesidir . Bu, Bizans İmparatorluğu'nun sonunu getirdi. 

 

Safevilere ve Habsburglara karşı olanlar gibi büyük savaş ve kampanyalardaki varlıkları, oldukça yetenekli ve acımasız bir askeri güç olarak itibarlarını daha da sağlamlaştırdı. 

 

İşe Alma ve Eğitim

Yeniçerilerin kuruluşu, askere alınmalarında kullanılan stratejik ve tartışmalı yönteme dayanmaktadır. Bu devşirme sistemi olarak biliniyordu . Bu, imparatorluğun Hıristiyan eyaletlerinden, genellikle 8 ila 18 yaşları arasındaki genç Hıristiyan oğlanların askere alınmasını içeriyordu. 

 

Bu genç askerler genellikle yoksul ailelerden veya yetimhanelerden alınıyordu. Bu sistemin hem imparatorluğa hem de yeni askerlere fayda sağlayan birçok avantajı vardı:

 

Devlete Bağlılık:  Askerlerin yoksul ailelerden veya yetimlerden seçilmesi, bu bireylerin çoğunlukla kendi toplulukları ve aileleriyle bağlarının daha zayıf olması anlamına geliyordu. Bu, sadakat bölünmesi olasılığını azalttı ve Yeniçerilerin Osmanlı devletine daha fazla bağlı olmalarını sağladı.

 

Sosyal Hareketlilik: Devşirme sistemi, bireylere sosyo-ekonomik koşullarının üzerine çıkma şansı sunuyordu. Kendi başlarına asla sahip olamayacakları yukarıya doğru bir sosyal hareketlilik fırsatı sağladı. 

 

Bu askerler Yeniçerilere katılarak liyakat, başarı ve Osmanlı devletine bağlılık temelinde rütbelerde yükselebilirler. Bu, aksi takdirde nesilleri yoksulluk içinde geçirecek olanlara fırsatlar verdi. 

 

Stratejik Avantaj: Yoksul aileler çoğu zaman çocuklarına eğitim veya fırsat sağlayacak kaynaklardan yoksundu. Osmanlı İmparatorluğu, ekonomik açıdan dezavantajlı çevrelerden gelen askerleri seçerek onları kendi özel ihtiyaçlarına göre şekillendirip şekillendirebiliyordu. 

 

Muhalefetin Azaltılması: Yoksul ailelerin veya yetimhanelerin zorunlu askerlik yapması, devşirme sistemine yönelik muhalefetin en aza indirilmesine yardımcı oldu. Ekonomik açıdan zor durumda olan aileler, askere alınmayı çocuklarının yoksulluktan kurtulma şansı olarak görebilir. 

 

Ayrıca aile bağları olmayan yetimlerin sisteme meydan okuyacak savunucuları daha azdı. Bu uygulamayı kolaylaştırdı.

​

"Yeniçeri Ordusu. Ambrose Video Yayıncılık A.Ş."

 

Eğitim ve öğretim
Yeniçeriler eğitimleri sırasında askeri eğitimden çok daha fazlasını aldılar. Bilim, tarih ve edebiyat gibi çeşitli alanlardaki bilgileriyle tanınırlardı. 

Bu, yalnızca askeri stratejiler uygulayabilen değil, aynı zamanda çevrelerindeki dünyayı kavrayabilen ve değişen zamanlara uyum sağlayabilen  çok yönlü bir güç yarattı.

Bilimsel bilgi

Yeniçerilere bilimsel ilkelerin temel anlayışı öğretildi. Bu bilgi matematik, astronomi ve mühendisliğin bazı yönlerini içeriyordu. Bu onların çağlarının teknolojik gelişmelerine yön vermelerine ve katkıda bulunmalarına olanak sağladı. 

 

Tarih ve Edebiyat 

Osmanlı Devleti, tarihi bilmeyenlerin onu tekrar etmeye mahkum olduğunu anlamıştı. Yeniçerilerin eğitimi tarihi olayların incelenmesini içeriyordu.

 

Bu onların savaş alanında karar vermelerine yardımcı oldu. Edebiyat eğitimi iletişim becerilerini geliştirdi ve genel bakış açılarını zenginleştiren kültürel bir bağlam sağladı.

 

Liderlik Niteliklerinin Geliştirilmesi

​

Yeniçeri sisteminde eğitime verilen önem bilgi edinmenin ötesine geçiyordu. Liderlik niteliklerini geliştirmeyi amaçladı. 

 

“Cehnedar” olarak bilinen yeniçeri subaylarının yalnızca askeri uzmanlık göstermeleri değil, aynı zamanda siyaset, diplomasi ve kültürel incelikler konusunda da derin bir anlayışa sahip olmaları bekleniyordu. Bu becerilerin birleşimi, Osmanlı İmparatorluğu'nda sadece savaşçı olarak değil aynı zamanda lider olarak da hizmet etmelerine olanak sağladı.

 

Önemli Kampanyalar ve Başarılar
Yeniçeriler, Osmanlı İmparatorluğu tarihi boyunca birçok önemli savaşta önemli bir rol oynadı. Disiplinli ve iyi eğitimli rütbeleri, Avrupa çapındaki itibarlarıyla birleşince, onları savaş alanında zorlu bir güç haline getirdi.

 

Nikopolis Savaşı 

Yeniçerilerin Osmanlı İmparatorluğu'na zafer getirdiği kayda değer seferlerden biri 1396'daki Niğbolu Muharebesi'ydi. Sultan I. Bayezid'in komutasındaki Osmanlı kuvvetleri, Osmanlı'nın Osmanlı'ya yayılmasını durdurmaya çalışan Avrupalı ​​güçlerin birleşik ordusuyla karşı karşıya geldi. Avrupa. 

 

Avrupa koalisyonu esas olarak Fransız, Macar ve Burgonya ordularından oluşuyordu. Avrupa koalisyonu daha büyük bir orduya sahip olmasına rağmen Yeniçerilerin sahip olduğu eğitim ve koordinasyondan yoksundu ve hızla yenilgiye uğratıldı. 

 

Mohaç Savaşı 1526

Bir diğer önemli muharebe ise 29 Ağustos 1526'da yapılan Mohaç Muharebesi'dir. Osmanlı topraklarını Orta Avrupa'ya kadar genişletmek isteyen Kanuni Sultan Süleyman, Macaristan Krallığı'na karşı askeri bir sefer başlattı. 

 

Kral Louis II liderliğindeki Macar ordusu sayıca çok azdı ve eğitim ve silah bakımından eskimişti. Oldukça yetenekli Yeniçeriler, Macar ordusunun hızlı çalışmasını sağladılar ve Macaristan topraklarının büyük bir kısmının kontrolünü ele geçirdiler. 

 

Bu zafer, Osmanlı'nın Orta Avrupa'ya doğru daha fazla yayılmasının yolunu açtı. Bu, bölgede Osmanlı hakimiyeti döneminin başlangıcına işaret ediyordu. 

Yenilginin siyasi yansımaları da oldu. Kral Louis II savaş alanında öldürüldü. Bu, bir güç boşluğu yarattı ve Macaristan Krallığı içinde veraset anlaşmazlıklarını tetikledi.

 

 

Politik etki

Yeniçerilerin eğitimli savaşçılar olarak benzersiz statüleri , onlara savaş alanının ötesine uzanan hatırı sayılır bir güç ve saygı kazandırıyordu. Zamanla Osmanlı İmparatorluğu'nun siyasi ortamında giderek daha fazla nüfuz sahibi olmaya başladılar.

 

Diplomasiye ve devlet meselelerine sıklıkla müdahale ediyorlardı. Padişaha olan bağlılıkları askeri eğitimleriyle birleşince onları hafife alınması gereken bir güç haline getiriyordu. Siyasi kararları sıklıkla kendi lehlerine değiştirdiler. 

 

Siyasete katılımları iki ucu keskin bir kılıçtı. Etkileri imparatorluğa istikrar ve güç getirirken, aynı zamanda siyasi huzursuzluk ve iç çekişme dönemlerine de yol açtı. 

 

Yolsuzluk, Çöküş ve Reformlar

Pek çok zafer kazandıkları için, korku ve bölgesel saygı, Yeniçerilerin kendilerine karşı abartılı bir özgüvene sahip olmalarına neden oldu. Sahip oldukları güç başlarını döndürdü.

 

Bu onları daha az disiplinli hale getirdi. Yolsuzluk uygulamalarına giriştiler ve siyasi konularda nüfuzlarını kullandılar. Bu onları savaş alanında daha az etkili hale getirdi ve nesiller boyu özenle oluşturulan itibarı aşındırmaya başladı. 

 

19. yüzyılın başlarında Sultan II. Mahmud Yeniçerilerden bıkmıştı. Tanzimat reformları olarak bilinen bir dizi askeri ve idari reformu başlattı. 

 

Yeniçeriler, reformları kendi güçlerine ve ayrıcalıklarına yönelik bir tehdit olarak gördüler ve onlara aktif olarak direndiler. Buna karşılık II. Mahmud kararlı bir eyleme geçti ve bu da meşhur Yeniçeri isyanlarına yol açtı.

 

Yeniçeri İsyanları

1826 ile 1828 yılları arasında Yeniçeri, padişaha ve onun reformlarına karşı ayaklandı ve isyan etti. II. Mahmud kavgadan geri adım atacak biri değildi. Yeniçerilerin daha önceki nesillerin askeri gücüne sahip olmadıklarını biliyordu. 

 

Hak sahibi, kayıtsız ve bazı durumlarda tembel hale geldiler. Osmanlı ordusunu modernleştirmeye kararlı olan II. Mahmud, isyanları güç kullanarak bastırdı. 

 

Bir zamanların güçlü birliği dağıtıldı ve üyelerinin çoğu ya idam edildi ya da hapsedildi. Bu, Yeniçeri döneminin sonu ve Osmanlı tarihinde önemli bir sayfanın kapanması anlamına geliyordu.

 

​