Hayvanlar ve insanlarda güven duygusu.. from Onur Türk's blog

Bu yazımda güven duygusu hakkında kendi gözlemlerimi paylaşıyorum. Kendimi çok iyi bir gözlemci olarak görmesem de bir çok insana göre iyi bir gözlemciyimdir.

Sadece iş, yada arkadaşlık konusunda yada mekaniklerin çalışma prensipleri konusunda değil, hatta beslediğim hayvanlar hakkında gözlem yaparım.  Bugün beslediğim 2 sokak kedisi hakkında bir şeyler paylaşmak istiyorum.

Bundan 2 yıl önce,  Deri cüzdan, çanta işleten bir arkadaşım işyerinde kedi besliyordu. Kedi yavrulayınca ve tüyleri dökülmeye başlayınca arkadaşım bana kedileri bodrumda besleyeceğim dedi. Bende üzüldüm hayvanların bodrumda karanlıkta yaşamalarına ve dedim ki "getir ben bahçede bakayım kedilere" dedim öylece 2 tane yavru kedi 1 tane ana kediye beslemeye başladım. Kediler evcildi, yavru oldukları için bizlere alışması zaman almadı hemen büyür büyümez evcil kedi oldular. Rahatlık ile sevip, okşayabiliyorum. Kedi yavruları büyürken yan komşudan 2 tane kedi yavrusu da geliyordu onlara da yemek veriyordum , ürkek ve şaşkınlardı hemen yemeklerini yiyip, kendilerine göre çok yüksek olan duvara zar zor tırmanarak kaçıyorlardı. Aradan zaman geçti bu yıl ile 1 yıl oldu galiba.

Fakat aramızdaki güven sorunu hala çözmüş değiliz. aradan 1 yıl geçmesine rağmen her gün beslememe rağmen bir türlü bana güven duymuyor. biraz yaklaşıp her seferinde elimi uzattığımda kedi kaçıyor. Sürekli tedirgin halde bir türlü uysallaşmadı. Aklımdan geçenler  cümle "demek ki güven duygusu yavruluk döneminde aşılanır"  sonradan insanlar ile aklımda kıyaslama yapmaya başladım.

Bizlerde çocukken herkese güvenirdik. ilk 5--8 yaş döneminde herkese güvendiğim herkesle oynadığım aklıma geldi, sonra yaşım biraz ilerleyince anam oğlum herkes ile oynama arkadaşlarını seç diye tembihliyordu. Sonra yaş ilerledikçe ve güvenimiz zamanla kırıldıkça babamıza hatta, kendi evleneceğim eşime falan güvenemez hale geldim. Tabiki de sebepleri var. Eskiden aile kurumunu sırtımı rahatça dayayabileceğim, zor kaldığımda sığınabileceğim liman olarak görüyordum.  Ama işte bir defa içerden darbe aldıktan sonra, hiç beklemediği yerden karşısında tehdit oluşunca, hiç kimseye güvenesim gelmiyor. Tabi ki, Anam hariç... bilmem belki evleneceğim kız bana bu güveni verebilir mi? çok aradım ne yazık ki, cevap hayır. Bir kaç defa sevdiğim kız dan aldığım darbeleri sayarsak bir kıza sırtına dayamak mı benim için asla... 

Güzel güneşli günlerde bile, en küçük sorunları büyüten kişi ile fırtınalı günde nasıl arkamda durmasını beklerim...  Bu hayatta sırtımı dayayıp, sonsuza kadar güveneceğim bir eşim asla olmayacak galiba. Belki de yanlış zaman da geldim.. Hep söylemişimdir... "ne zaman o eski zaman, ne de insanlar o eski insanlar"

Değerli 2 tane sokak kedim de aynı, insanlar gibi erken yaşta ona  güven aşılamadığım için bir türlü uysallaşamadı.  Kim belki bir kedinin bir insana güvenmesi daha zamana ihtiyacı vardır....